قرآن نورى که چراغهایش خاموشى ندارد، چراغى که فروغ آن زوال نپذیرد. دریایى که ژرفایش درک نشود و راهى که پیمودنش به گمراهى نمى کشد، شعاعى که روشنایى اش تیرگى نگیرد، فرقان و جداکننده حق از باطلى که پرتو برهانش خاموش نگردد، بنایى که ارکانش منهدم نشود و داروى شفابخشى که با وجود آن، بیماریها وحشت نیاورد، قدرتى که یاورانش شکست نپذیرند و حقّى که مددکارانش بى یار و یاور نمانند. قرآن معدن ایمان و کانون آن است، چشمه سارهاى دانش و دریاهاى علم و باغهاى عدالت و برکه هاى عدل و پایه هاى اسلام و بنیان آن و نهرهاى حق و دشت هاى خرّم و سرسبز دین است، دریایى است که هر چه از آن برگیرند پایان نمى گیرد و چشمه اى است که هر چه از آن بردارند کم نمى شود.

آبشخورهایى است که هر چه از آن برکشند کاستى نمى یابد. منزلگاه هایى است که مسافرانش راه خود را گم نمى کنند و نشانه هایى است که از چشم رهگذران پنهان نمى ماند و زمین هاى مرتفعى است که جویندگانش از آن نمى گذرند. خداوند آن را فرونشاننده عطش دانشمندان، بهار دلهاى فقیهان و جادّه هاى وسیع صالحان قرار داده است. دارویى است که با بهره گیرى از آن اثرى از بیمارى باقى نمى ماند و نورى است که ظلمتى با آن نخواهد بود. ریسمانى است که دستاویز آن مطمئن و پناهگاهى است که قلّه بلند آن مانع نفوذ دشمن، عزّت و قدرت است، براى آن کس که تحت ولایتش قرار گیرد و محل امنى است براى آن کس که در حوزه آن وارد شود.

راهنمایى است براى کسى که به آن اقتدا کند و عذرى است براى آن کس که آن را مذهب خویش برگزیند و دلیل و برهانى است براى کسى که با آن سخن گوید و گواهى است براى کسى که به کمک آن در برابر دشمنش بایستد و سبب پیروزى است بر آن کس که به آن احتجاج کند. قرآن نجات دهنده خوبى است براى کسى که به آن عمل کند و مرکب راهوارى است براى آن کس که آن را به کار گیرد. نشانه افتخارى است براى کسى که خود را با آن نشانه گذارى کند و سپر مطمئنّى است براى آن کس که خود را در پناه آن قرار دهد. علم و دانش پرارزشى است براى کسى که آن را حفظ و نگهدارى کند و گفتار والایى است براى آن کس که آن را روایت نماید و حکم قاطعى است براى کسى که با آن قضاوت کند.

ترجمه خطبه ی 198 نهج البلاغه ....